​

​

1. Το τεφτέρι

2. Πως να αγοράσεις ένα πλοίο χωρίς να το δεις

3. Πως γίνεται η επιλογή γραμματέως

4. Η ανθοδέσμη της Ντουλάπας

5. Η ανηψιά του Ναυάρχου θέλει κουλούρι

6. Ο Άρχων της Αποθήκης 

7. Η επικοινωνία είναι καλό πράγμα

8. Το Φακελάκι 

9. Διεθνής διευθυντική συνάντηση 

10. Ο σάκος που δεν ανοίχτηκε 

11. Ποντάροντας σε κουτσό άλογο

12. Όταν δεν κάνεις ούτε για ανειδίκευτος εργάτης

13. Οι Προϊστάμενοι

14. Οι ακριβές εικόνες του Οσίου Τέτοιου

15. Υποψήφιος για υψηλόβαθμη θέση 

16. Κίτρινος σαν το Λεμόνι

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

1.Το τεφτέρι

Αγχώδης και control freak  μια ζωή. Θυμάμαι τον ηλικιωμένο Μίστερ Μ (ένας από τα πρώτα αφεντικά σε δουλειά μου) να με κοιτάζει σχεδόν  τρομοκρατημένος κάθε πρωί στις 9, έξω από το γραφείο του, να τον περιμένω όρθιος με ένα μεγάλο μπλοκ γεμάτο με τις υποχρεώσεις της ημέρας, να τον ενημερώσω και να ξεκινήσει η δουλειά. Ώσπου μια μέρα μου την είπε ξεκάθαρα: "Έλεος ρε παιδί μου κάθε πρωί πια με αυτό το τεφτέρι, με αγχώνεις μόνο που σε βλέπω... Άσε, τα θυμάμαι εγώ"

Μπορεί να μην σκέφτονται πια πολλοί σαν τον κ Μ, όχι γιατί λιγόστεψαν οι υποχρεώσεις μας αλλά επειδή πλήθυναν  οι τρόποι  που τις διαχειριζόμαστε. Φυσικά θεωρώ ότι είναι αδιανόητο να μην έχει κάποιος σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο, κατ' ελάχιστον ένα to-do list ενώ για τα επιμέρους έργα της επιχείρησης κάποιο ψηφιακό εργαλείο προγραμματισμού.

 

Ερώτηση: Ποιοί είναι οι αποτελεσματικότεροι τρόποι διαχείρησης εκκρεμοτήτων και τα καλύτερα σχετικά εργαλεία;

​​

​

​2. Πως να αγοράσεις ένα πλοίο χωρίς να το δεις

Πρέπει να ήταν κάπου 9 το βράδυ, είχαν αποχωρήσει όλοι, και ετοιμαζόμουν κι' εγώ. Χτυπάω την πόρτα για να τον καληνυχτίσω. Έλα μου λέει, θέλω να σου πω. Κάθησα. Μου δίνει ένα χαρτάκι με ένα όνομα και ένα αριθμό κινητού. Θα τον πάρεις αύριο πρωί τηλέφωνο, θα του συστηθείς και θα του ζητήσεις συνάντηση για να κουβεντιάσετε για ένα πλοίο που πουλάει. Μα εγώ είμαι άσχετος με πλοία, διαμαρτυρήθηκα. Γιατί δεν πάει κάποιος από τους Καπεταναίους ή τους Μηχανικούς. Χαμογέλασε. Γιατί ξέρω ότι θα με κλέψουν. Ξαναχαμογέλασε. Ενώ εσύ όχι. Θα πας, θα το παζαρέψεις και θα το κλείσεις. Όντως και έτσι έγινε. Οπότε επιστρέφω και του λέω τα νέα, αναφέροντας ότι δυστυχώς μπόρεσα να κόψω μόλις 40.000 $. Μπράβο, την άλλη φορά θα τα καταφέρεις ακόμα καλύτερα. Η εταιρεία μόλις κέρδισε μερικές χιλιάδες.

​

• Ερώτηση 1: Ήταν σωστή η ενέργεια του ιδιοκτήτη να στείλει έναν άσχετο στις διαπραγματεύσεις;

• Ερώτηση 2: Πως αντιμετωπίζει μια σύγχρονη επιχείρηση την εσωτερική διαφθορά;

​

 

3. Πως γίνεται η επιλογή γραμματέως
Βάλε μου λέει μια αγγελία στην Πλοιοναυτική για μια γραμματέα στην υποδοχή, ξέρεις εμφανίσημη, Αγγλικά, κομπιούτερ και τα λοιπά. Από όσες έρθουν και τις περάσεις συνέντευξη κράτα τις 2 με τα καλύτερα προσόντα και θα σου πω. Πράγματι η αγγελία μπήκε και εμφανίστηκαν με τα βιογραφικά τους κάπου 6-7 υποψήφιες. Η επιλογή των 2 ήταν εύκολη αφού οι υπόλοιπες δεν κάλυπταν όλα τα προσόντα της αγγελίας. Η Άλφα ήταν μια κάπως άχρωμη κοπέλλα γύρω στα 30, πολύ καλό βιογραφικό και προσόντα που υπερκάλυπταν τη θέση.  Η Βήτα, γύρω στα 25, εμφανίσημη και κάλυπτε τα προσόντα της αγγελίας. Ήμουν σε δίλλημα ποιά να προτείνω αλλά εκείνος χρειάστηκε λιγότερο από 1'. Σε βάθος χρόνου δικαιώθηκε. Το θεώρησα τύχη, εκείνος όχι.

​

Ερώτηση: Ποια υποψήφια θα ήταν καλύτερη για τη θέση και γιατί;

​

 

4. Η ανθοδέσμη της Ντουλάπας

Ήταν περασμένες οι 10 το βράδυ και η ατμόσφαιρα στο γραφείο ήταν βαριά. Τις τελευταίες μέρες τα τηλέφωνα είχαν πολύ θυμό μέχρι και καλυμμένες απειλές. Το πρώην αφεντικό ο κ. Ταδόπουλος δεν δεχόταν με τίποτα να χωνέψει ότι κάποια από τα καλύτερα στελέχη του είχαν φύγει από την εταιρεία για να ξεκινήσουν άλλη επιχείρηση, ανταγωνιστική. Ξάφνου ακούστηκε χτύπημα στην πόρτα. Κοιταχτήκαμε, κατάλαβα ότι κάτι όχι τόσο ευχάριστο θα ακολουθούσε. Ξεροκατάπια, πήρα μερικές βαθιές αναπνοές και μετά πήγα να ανοίξω την πόρτα.  Την ανοίγω και βλέπω μπροστά μου μια τεράστια ντουλάπα. Είσαι ο κύριος τάδε; ρωτάει με ένα ψεύτικο χαμόγελο. Ναι εγώ είμαι. Αυτή η ανθοδέσμη είναι από τον κύριο Ταδόπουλο, για σένα. Πήρα την ανθοδέσμη. Ο Ντουλάπας ξαναχαμογέλασε. Γιατί σου στέλνει λουλούδια άραγε; Σκέφτηκα γρήγορα: Μα έχω τη γιορτή μου αύριο, του απάντησα. Ο τύπος δεν περίμενε μια τέτοια απάντηση, με κύταξε σαν χαζός και έφυγε. Ξανακάθισα με τους άλλους στο γραφείο, η απειλή ήταν ξεκάθαρη, κάτι έπρεπε να κάνουμε. Τελικά μια παλιά γνωριμία πρότεινε μια λύση που δεν θα όξυνε τα πράγματα αλλά και που θα έστελνε ένα μήνυμα. Έτσι την άλλη ημέρα το πρωί, ένας εκπαιδευτής πολεμικών τεχνών, χτύπησε την πόρτα στην εταιρεία του κ. Ταδόπουλου, επιστρέφοντας την ανθοδέσμη λέγοντας ότι προφανώς μας στάλθηκε κατά λάθος. Και εκεί έληξε το πράγμα.

​

• Ερώτηση 1:Πως αντιδρά μια σύγχρονη επιχείρηση στην αποχώρηση κορυφαίων στελεχών της;

• Ερώτηση 2 :Ήταν σωστή η αντίδραση η δική μας;

​

5. Η ανηψιά του Ναυάρχου θέλει κουλούρι

Ήταν η πρώτη μου σοβαρή δουλειά σε γραφείο. Υπεύθυνος Πωλήσεων. Κάποιος με σύστησε σε κάποιον να με πάρουν δοκιμαστικά και βλέπουμε. Ήμουν ο μόνος με πανεπιστημιακό πτυχίο κι έτσι οι παλιοί υπάλληλοι με βλέπαν με μισό μάτι, ο γερο-διευθυντής ανταγωνιστικά. Έπρεπε να μάθω γρήγορα και χωρίς καμμιά βοήθεια τη δουλειά. Έπρεπε να αποφύγω τσακωμούς, να είμαι συνεργάσιμος, να κερδίσω χρόνο. Η κυρία Ν ήταν μια κομψή 40ρα, η αγαπημένη  υπάλληλος του Διευθυντού, με ύφος καθώς ήταν ανηψιά κάποιου Ναυάρχου. Κάποιο πρωί που φτιάχναμε τους καφέδες μας στην κουζίνα του γραφείου, η υπεύθυνη λογιστηρίου κ. Λάμδα ακούστηκε να λέει. Βρε παιδιά  πείνασα πρωί-πρωί. Αχ ναι, πετάγεται η κ. Ν, πολύ θα ήθελα ένα κουλούρι!. Κύριε, μου λέει , άντε να μας πάρεις κουλούρια.΄Ναι , ναι σιγοντάρισαν όλοι και ο διευθυντής εν χορώ. Κοκκίνησα αμήχανα. Σαν τζέντλεμαν θα ήταν σωστό να πάω εγώ, μα δεν μου άρεσε  ο τρόπος που το ζήτησαν και ένιωθα ότι δεν ήταν παρά μια συνεννοουμένη κίνηση για να μου πάρουν τον αέρα. Εγώ δεν πεινάω, γιατί δεν πας  εσύ Ν αφού τόσο πολύ θέλεις κουλούρι, μπόρεσα να ψελλίσω.

Αντέδρασε η Ν: Τι; Πως είναι δυνατόν να πάω για κουλούρια εγώ, μια ανηψιά Ναυάρχου;

​

• Ερώτηση 1: Πήγα ή δεν πήγα τελικά και γιατί;

• Ερώτηση 2:Τι σημαίνει οργανόγραμμα θέσεων και τι εσωτερική ιεραρχία;

​

6. Ο Άρχων της Αποθήκης 

Η αγγελία ζητούσε έμπειρο Διευθυντή Πωλήσεων βιομηχανικών υλικών και μου φάνηκε ενδιαφέρουσα. Ήθελα να φύγω από την εταιρεία στα Εμιράτα, και να επιστρέψω Ελλάδα. Έκατσα και έφτιαξα  ένα σούπερ βιογραφικό, προσαρμόζοντας ελαφρώς κάποια στοιχεία εμπειρίας ώστε να ταιριάζουν με τις απαιτήσεις της αγγελίας. Ήθελα να είμαι σίγουρος ότι θα είμαι από τους κορυφαίους υποψηφίους και σκέφτηκα μήπως να πρόσθετα κάτι που θα έκανε κλικ στον υπεύθυνο προσωπικού. Έγραψα λοιπόν ότι θα με ενδιέφερε να εργαστώ σε επιχείρηση που είναι Ηγέτις στο χώρο της,  επιτρέπει την ανάληψη των πρωτοβουλιών και τα λοιπά και τα λοιπά. Πράγματι, με φώναξε για συνέντευξη ο υπεύθυνος προσωπικού λέγοντάς μου πόσο πολύ άρεσε αυτό που έγραψα και πως τελικά θα με προσλάβουν. Ένα μήνα αργότερα βλαστήμαγα την τύχη μου που με προσέλαβαν. Εργαζόμασταν όλοι μαζί σε ένα ενιαίο τεράστιο χώρο, με το αφεντικό της εταιρείας πάντα παρών,κάτι να γράφει, κάτι να σημειώνει και κυρίως να λειτουργεί σαν επιτηρητής σε εξεταστικό κέντρο επιβλέποντας τους πάντες και τα πάντα (μερικές φορές χωρίς καν να σηκώνει το κεφάλι του) και χωρίς να του ξεφεύγει τίποτα. Φρίκη. Να μην μπορείς ούτε για ένα λεπτό να ανασάνεις, να αστειευτείς με ένα συνάδελφο. Υπήρχαν όμως 1-2 φορές την ημέρα που κάτι τύχαινε και έπρεπε να λείψει για λίγα λεπτά κάπου. Και τότε ω, τι γινόταν ώ! Ο βουβός, καταθλιτικός μας εργοστασιακός χώρος μετατρεπόταν σε ένα πολύβουο μελίσσι, με κουβέντες, γέλια, πειράγματα. Χαρακτηριστικότερη ήταν η περίπτωση του Υπεύθυνου Αποθήκης (η πιο  παλιά καραβάνα της εταιρείας) που αφού άναβε ένα τεράστιο τσιγάρο Άστορ και τραβούσε 2-3 βαθιές ρουφηξιές μέχρι τις πατούσες του, έπαιζε με το στόμα του και το δεξί χέρι και καλά μπουζουκάκι με διάφορα λαικά. Γειά σου Άρχοντα, φώναζαν οι κοπέλλες του γραφείου, ραίνοντάς τον με κόλλες Α4 και χαρτάκια σημειώσεων.

​

• Ερώτηση 1:Δεδομένου ότι υπήρχε τεράστια ανεργία εκείνη την περίοδο και είχα ανάγκη τα λεφτά, πόσο καιρό έμεινα; 3 μήνες- 6μήνες- 9 μήνες;

• Ερώτηση 2:Τι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης;

​

 

7. Η επικοινωνία είναι καλό πράγμα

Κάποια στιγμή σταθεροποιήθηκαν κάπως τα χαμηλά οικογενειακά μας εισοδήματα αλλά κόντευε η ώρα να γεννήσει η γυναίκα μου το πρώτο μας παιδί, πολλά τα έξοδα και ντρεπόμουν κάθε τόσο να ζητάω χρήματα από τους γονείς. Αποφάσισα να δοκιμάσω επαφή με τον Ψ, έναν μακρινό συγγενή, πιασμένο επιχειρηματία. Μιλήσαμε, θυμηθήκαμε τους κοινούς γνωστούς και συγγενείς, μου υποσχέθηκε ότι κάτι μπορεί να γίνει. Τελικά δεν γινόταν τίποτα. Σε όσα ραντεβού με έστελνε, όλοι θέλανε κάποιον με λίγη έστω εμπειρία. Είδε και απόειδε ο άνθρωπος, αποφάσισε να μου δώσει μια πρώτη εργασία στην επιχείρησή του. Η δουλειά στο εργοστάσιο ξεκινούσε στις 7 το πρωί κι έπρεπε να ξυπνώ απότι 5 το πρωί αξημέρωτα, να στριμώχνομαι όρθιος στο λεωφορείο δίπλα σε εργάτες και φαντάρους και έτσι είχα για πρώτη φορά στη ζωή μου βιώσει τι σημαίνει η φράση “κοιμάσαι όρθιος”. Στη δουλειά (δεν υπήρχαν κομπιούτερ) μου είχαν δώσει ένα κομπιουτεράκι να κάνω ακατανόητες προσθέσεις σε ατελείωτες σελίδες με λογαριασμούς. Μετά από ένα μήνα άρχισε να φρενάρει η δουλειά, στον ενάμιση σχεδόν είχε σταματήσει. Αισθανόμουν άσχημα απλά να κάθομαι και για περνάει η ώρα έκανα κάτι δικές μου πράξεις προσπαθώντας να βγάλω κανόνες όπου πχ θα μπορούσαν να απλοποιηθούν μεγάλοι πολλαπλασιασμοί και άλλα τέτοια. Έμαθα επίσης από τους παλαιότερους πως να κάνεις ότι δουλεύεις πέραν του ωραρίου και να τσιμπάς και καμμιά ώρα την ημέρα υπερωρία. Στον 3ο μήνα δεν άντεξα, πήγα στο αφεντικό μας τον Ψ. Ξέρεις κ. Ψ, το και το, δεν έχω δουλειά, νομίζω ότι είναι καλύτερα να φύγω. Μα γιατί, κάτσε, κάτι θα κάνουμε. Εδώ έχω καμμιά τρακοσαριά κόσμο, εργάτες, μηχανικούς, γραφιάδες και ποιος ξέρει τι λέει και τι κάνει ο καθένας τους. Και μετά κοιτώντας με στα μάτια, η επικοινωνία παιδί μου είναι ωραίο πράγμα, κατάλαβες; Κατάλαβα. Τον ευχαρίστησα από καρδιάς για την ευκαιρία που μου έδωσε, πληρώθηκα και δεν ξαναπήγα στο εργοστάσιο.

​

• Ερώτηση 1: Τι άλλη λύση θα μπορούσα να είχα δοκιμάσει;

• Ερώτηση 2: Με ποιούς τρόπους η διοίκηση μιας σύγχρονης επιχείρησης μπορεί να προστατεύσει τα συμφέροντά της;

​

 

8. Το Φακελάκι 

Στα πρώτα χρόνια της καριέρας μου σαν πωλητής, έκανα μεν ότι το καλύτερο μπορούσα για να εξυπηρετήσω τους πελάτες μου αλλά λόγω σκληρού ανταγωνισμού, μετείχα κι εγώ μερικές φορές μεθόδων ελαφρώς  πλαγίων για να προωθήσω τα συμφέροντα της εταιρείας. Επειδή ως γνωστόν, karma is a beach, μετά από κάποια χρόνια βρέθηκα από την άλλη πλευρά. Ήταν όταν ετοιμαζόμουν να φύγω από την εταιρεία του Άλλου και να πάω στην καινούρια που έφτιαχνε ο τέως συνεταίρος του, ο Ταδόπουλος. Με πλησιάζει λοιπόν κάποιος για να μου προσφέρει δωράκι για να προωθήσω δικά του προϊόντα μέσω της εταιρείας που δούλευα, στους πελάτες μας. Πάω και το λέω σοκαρισμένος στους συναδέλφους στο γραφείο. Καθόλου δεν τους φάνηκε περίεργο η κίνηση του τύπου, αντιθέτως τους παρεξένεψε περισσότερο η δική μου στάση.  Πάω και αναφέρω τη φάση στον Ταδόπουλο. Γελάει. Κοίτα εσύ θα φύγεις από την εταιρεία ναι; Και σου χρωστάει ο Άλλος κάποια λεφτά, αλλά κάνει την πάπια αφού ξέρει πως θα φύγεις, σωστά; Ε, τότε πάρε ποσό ίσο με τα λεφτά που σου χρωστάει ο Άλλος και την ίδια μέρα φεύγεις από την κοινή εταιρεία και πας να ξεκινήσεις τη δική μας. Σολομώντειος η λύση, δεν έριχνα την εταιρεία που δούλευα, έπαιρνα τόσα όσο μου χρωστούσε και δεν μου έδινε. Μετά από πολλά χρόνια περπατώντας αφηρημένος προς Κολωνάκι μεριά, συναντιέμαι με τον κ. Φ με το φακελάκι. Με φώναξε να με κεράσει σε γνωστό καφέ της περιοχής. Αρνήθηκα ευγενικά αλλά είχε όρεξη για κουβέντα, που κάποια στιγμή την έφερε και στο παλιό περιστατικό υπομειδιώντας ειρωνικά. Σήκωσα το αριστερό μου φρύδι πιο πάνω και από χωρίστρα μου και του εξιστόρησα επί λέξει τι  είχε συμβεί. Έχω την εντύπωση ότι ο κ. Φ στενοχωρήθηκε που δεν μπόρεσε να μου τη βγει από αριστερά.

 

• Ερώτηση 1: Σε ποιές περιπτώσεις δικαιολογούνται πλάγιες μέθοδοι ανταγωνισμού;

• Ερώτηση 2: Πότε έπραξα σωστά και πότε λάθος; 

​

 

9. Διεθνής διευθυντική συνάντηση 

Η μέρα ήταν σημαντική. Θα ερχόταν στο γραφείο 6μελής αντιπροσωπεία από χώρα της Βαλκανικής για να συζητήσουμε από κοντά τις τεράστιες δυνατότητες που ανοίγονταν στις παρθένες αγορές της χώρας, που λίγα χρόνια πριν είχε απαλλαγεί από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς. Ναι, βεβαίως και μας ενδιαφέρει, είπα στον φίλο Π που μεσολαβούσε για την συνάντηση αλλά τι θα ακριβώς θα συζητήσουμε; Τα πάντα, από εισαγωγές σε αγροτικά μας προϊόντα μέχρι πωλήσεις τους σε εμάς παλιά καράβια και τανκς για σκραπ. Μα δεν ασχολείται η δική μας εταιρεία με αυτά ψέλισσα αγχωμένος. Τελικά ο Π έφερε στη συνάντηση δικούς του συνεργάτες σε όσους κλάδους δεν ενδιαφερόμασταν εμείς. Έξι εμείς-έξι αυτοί, αρχίσαμε τις συζητήσεις στα Αγγλικά στην αίθουσα των συσκέψεων. Εν τω μεταξύ ο φίλος Π γνώριζε την γλώσσα των φιλοξενούμενων αλλά έκανε ότι δεν την ξέρει ώστε να πιάσει τίποτα περίεργα που ίσως λέγανε μεταξύ τους.. Τελικά η κουβέντα πήγε εξαιρετικά καλά, ιδίως στους τομείς που η δική μας επιχείρηση εστίαζε. Αφήσαμε όλοι έναν στεναγμό ανακούφισης , χαλαρώσαμε και οι φιλοξενούμενοι άρχισαν ικανοποιημένοι και αυτοί να μαζεύουν τα χαρτιά τους. Και εκεί ακριβώς ο επικεφαλής τους κάτι άρχισε να λέει σιγά και χαμογελαστός στη γλώσσα τους υπόλοιπους. Αυτοί σκάνε διακριτικά γελάκια ενώ ακούω τον Π που καθόταν δίπλα μου να ξεσπάει σε δυνατά γέλια και τους Βαλκάνιους να τον κοιτάνε αποσβολωμένοι. Ευτυχώς η παρ’ ολίγον παρεξήγηση  λύθηκε το βράδυ, όπου δόθηκαν οι αναγκαίες εξηγήσεις από τον Π,  σε νυχτερινό πολιτιστικό κέντρο κατ’ απαίτησιν των φιλοξενούμενων.

 

• Ερώτηση 1: Ποιος πλήρωσε τον λογαριασμό στο κέντρο και γιατί;

• Ερώτηση 2: Πότε δικαιολογούνται μέθοδοι "επιχειρηματικής κατασκοπίας"

​

 

10. Ο σάκος που δεν ανοίχτηκε 
Αφού τελείωσε το 2μηνο εκπαίδευσης στο Ρέθυμνο, πέρασα από μια επιτροπή αξιωματικών. Να πας για δόκιμος ανθυπολοχαγός , είπε ένας από την Επιτροπή. Αυτό θα σήμαινε βέβαια ένα κύρος και όλα τα συναφή αλλά ταυτόχρονα και αρκετούς μήνες περισσότερη θητεία, τη στιγμή που εγώ όντας παντρεμένος, μετρούσα τις μέρες για να απολυθώ , να πιάσω δουλειά, να αρχίσω να συντηρούμαι επιτέλους. Αρνήθηκα. Τότε να πας για υπαξιωματικός στην Στρατονομία. Μου σηκώθηκε η τρίχα. Τελικά, πιθανόν λόγω των απαντήσεών μου με έκαναν λοχία και με έστειλαν σε ένα “τάγμα ανεπιθυμήτων”. Τέτοιες ήταν οι συνθήκες, που σε λίγες εβδομάδες αυτοκτόνησε ο γιατρός τη μονάδας.. Έβαλα λυτούς και δεμένους και τελικά πήρα μετάθεση πιο κεντρικά, υπεύθυνος γραφιάς σε μονάδα στρατολογίας. Ήταν γεμάτο άξεστα παιδιά, όλοι νεότεροι μου. Μου πάσαραν να φτιάξω καταστάσεις στρατολογίας για μια παρετημένη μονάδα. Το πήρα προσωπικά και θέλοντας να ανταποδώσω το “βύσμα”, δούλεψα σκληρα και σε 3 μήνες είχα τις καλύτερες καταστάσεις από όλους, με αποτέλεσμα να επιλεγούν αυτές στον έλεγχο που έκανε μετά από λίγο ο Στρατηγός του νησιού. Πιθανόν για να με δοκιμάσει, ο διοικητής της μονάδας μου παραχώρησε μια βραδιά το γραφείο του “για να δουλέψω άνετα”  όσο εκείνος θα έλειπε. Έκατσα και δούλεψα μέχρι τα ξημερώματα που επέστρεψε ο διοικητής. Εξυπακούεται ότι όλες τις ώρες που έμεινα εκεί δεν άγγιξα, ούτε κοίταξα οτιδήποτε. Την μέρα της απόλυσης, ντυθήκαμε όλοι με τα πολιτικά και στριμώξαμε στον στρατιωτικό του σάκο ο καθένας όλα τα ρούχα του στρατού και τα παραδίδαμε πίσω στην αποθήκη. Εκείνη την ημέρα όλοι οι σάκοι των προς απόλυση ατόμων ανοίχτηκαν και ελέγχθηκαν για το αν έλειπε κάτι. Όλοι οι σάκοι, εκτός από έναν.

Αυτή ήταν η πρώτη μου ηθική επιβράβευση ως επαγγελματία (προτού καν ξεκινήσω να δουλεύω)

Ερώτηση: Γιατί δεν ανοίχτηκε ο σάκος;

​

​

11. Ποντάροντας σε κουτσό άλογο

Φαινόταν πως η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο. Οι δυό τέως κολλητοί και συνεταίροι δεν έλεγαν ούτε καλημέρα και ο καθένας ετοιμαζόταν για την επόμενη μέρα, που πλησίαζε με γοργό ρυθμό. Η εταιρεία υπολειτουργούσε, το προσωπικό είχα κοπεί στα δυό. Εσύ με ποιον θα πας ρώτησα την Χ; Ε, ξέρεις τώρα, ο γιός μου τα έχει με την αδελφή του Ταδόπουλου... Εσύ; Εμένα βρε Χ, ο Ταδόπουλος ήταν ο άνθρωπος που μου έδωσε την πρώτη σοβαρή δουλειά στη ζωή μου και μου έχει συμπεριφερθεί σαν παιδί του. Εννοείται πως με τον Ταδόπουλο θα πάω.  Το ξέρεις βέβαια ότι ποντάρουμε και οι δυό σε κουτσό άλογο, ε; Αν εννοείς ότι ο Άλλος θα πάει καλύτερα, ναι αυτό νομίζω κι εγώ. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ποντάρουμε σε κουτσό άλογο, απλά καβαλάμε και οι δυό μας, ένα δικό μας άλογο. Δεν υπάρχει δίλημμα. Καλάαα, θα μετανιώσουμε και οι δυό, να το θυμάσαι.
Τελικά αυτό που φοβόμασταν έγινε. Ο Ταδόπουλος μετά από λίγα χρόνια έκλεισε την επιχείρησή του, όσοι τον είχαμε ακολουθήσει ψαχνόμασταν ξεκινώντας από το μηδέν ενώ ο Άλλος εκτόξευσε τη δική του εταιρεία στα ουράνια.

​

• Ερώτηση 1: Μήπως τελικά είχαμε πάρει λάθος απόφαση;

• Ερώτηση 2: Υπάρχουν ηθικοί κανόνες στη λειτουργία των επιχειρήσεων;

​

 

12. Όταν δεν κάνεις ούτε για ανειδίκευτος εργάτης

Η φάση με τις προχειροδουλειές είχε φτάσει στο αμήν. Είχα βαρεθεί να πλασάρω διαφημιστικά φυλλάδια στους δρόμους και τα σπίτια, ότι χειρότερο δηλαδή για έναν ντροπαλό και εσωστρεφή 25ρη νεαρό σαν και μένα. Η τελευταία φορά ήταν όταν είχα χτυπήσει το κουδούνι μιας μονοκατοικίας και μου είχε ανοίξει μια μαυροντυμένη κυρία κλαίγοντας. Σαν υπνωτισμένος είπα το παραμύθι μου, η γυναίκα πήρε το φυλλάδιο αφήνοντάς μου το αντίτιμο στο χέρι. Ήταν μάλλον η χειρότερη πώληση της ζωής μου. Είχα μεγάλη ανάγκη για λεφτά η γυναίκα μου ήταν έγκυος στο πρώτο μας παιδί και δούλευε ταμίας σε Σούπερ Μάρκετ. Τα λεφτά μας έφταναν ίσα-ίσα για να μην πεθάνουμε απ' την πείνα (που δεν ήταν και πάρα πολύ μακριά, υπήρχε  βδομάδα που τη βγάζαμε με ένα πακέτο φακές, φθηνά λαχανικά την ώρα που τελείωνε η λαϊκή και μπόλικο ψωμί). Θυμάμαι τα καλά μου ρούχα ήταν γκρι πουλόβερ, γκρι παντελόνι, γκρι παπούτσια μυτερά που άρχισαν να χαμογελούν από μπροστά κάθε μέρα και περισσότερο. Υπήρχαν βραδιές που έχανα το κουράγιο μου, απελπιζόμουν και χωνόμουν στην τουαλέτα να κλάψω κρυφά, για να μην με ακούσει η γυναίκα μου. Πήγαινα καθημερινά  σε δεκάδες ραντεβού, κατεβάζοντας σταδιακά τον πήχη, ώσπου στο τέλος έψαχνα μια οποιαδήποτε δουλειά. Όταν κάποια στιγμή με απέρριψαν σε μια δουλειά όπου ζητούσαν εργάτες για φορτοεκφόρτωση σακιών σε αποθήκη,  τα χρειάστηκα για τα καλά. Σκέφτηκα διάφορα τρελά όπως να πουλήσω ένα νεφρό ή και πιο περίεργα όπως να γίνω καθολικός παπάς (υποψήφιοι για ορθόδοξοι παπάδες υπήρχαν πολλοί, λογικά για καθολικοί λιγότεροι..).

Ερώτηση: Τι θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά ένας υπεύθυνος προσωπικού για έναν νεαρό πτυχιούχο,  χωρίς εμπειρία;

​

 

13. Οι Προϊστάμενοι

Κάποια στιγμή βρέθηκα να διευθύνω ένα φορέα του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα, με σύμβαση ιδιωτικού δικαίου. Για την επιλογή, τηρήθηκαν οι προβλεπόμενες διατάξεις και η σχετική δημοσιότητα αλλά καθώς είχε έδρα επαρχιακή πρωτεύουσα, υπήρξε περιορισμένο ενδιαφέρον, και  μόνο δύο υποψηφιότητες. Τηρούσαμε και οι δυό τα τυπικά προσόντα, εγώ με σαφώς μεγάλη εμπειρία στον ιδιωτικό τομέα, ο άλλος με εμπειρία μόνο σε κάποιους δημόσιους φορείς, και η τελική επιλογή έγινε με συνέντευξη. Να πω την αλήθεια όταν τελικά επιλέχτηκα εγώ  ένιωθα κάποιες ενοχές οπότε το πήρα προσωπικά να κάνω έργο και να αποδείξω ότι όντως άξιζα περισσότερο από τον καθένα τη θέση. Με τους συναδέλφους η συνεργασία πήγαινε πολύ καλά αν και στην αρχή είχαν μια επιφυλακτικότητα γιατί λειτουργούσα με πρώτο κριτήριο την αποτελεσματικότητα και την εξυπηρέτηση του πολίτη και δευτερευόντως για τη τήρηση του γράμματος του νόμου. Το μεγάλο πρόβλημα όμως ήταν 2 προϊστάμενοι του φορέα, ένας των Προγραμμάτων και ο άλλος των Έργων. Είχαν τα γραφεία τους σε δικό τους ξεχωριστό χώρο με την πόρτα σχεδόν πάντα κλειστή και την τεμπέλα “Προϊστάμενοι” να φιγουράρει απέξω. Ερχόντουσαν και φεύγανε όποτε τους κάπνιζε, και σε καθημερινή βάση κατά το μεσημέρι εξαφανιζόντουσαν χωρίς να με ενημερώσουν, για ψώνια και δικές τους δουλειές. Τους συζήτησα ευγενικά προσπαθώντας να τους φέρω στο φιλότιμο και για να τους γλυκάνω βρήκα κάποιο νομότυπο παραθυράκι για μια μικρή έξτρα αμοιβή για τον καθένα. Μάταια. Μάζεψα τους υπόλοιπους συναδέλφους μια μέρα και μετά από δισταγμούς και φόβους μου ξεφούρνισαν τα καθέκαστα: ο των Έργων ήταν τελείως τρελαμένος, ενίοτε μεθούσε και έφερνε μέχρι και πόρνες στο γραφείο και μιλούσε στους συναδέλφους με σκιώδη τρόπο, με χαρακτηριστική φάση όταν κάθε τέλος του μήνα που ήταν η μισθοδοσία, με απλωμένα τα πόδια πάνω στο γραφείο φώναζε για να τον ακούσουν από το απέναντι γραφείο που ήταν ο λογιστής της εταιρείας, “ Παράδες ρε!”. Φρίκαρα. Μισό να ακούσεις και για τον άλλον: ο των Προγραμμάτων απαιτούσε  γρηγορόσημο στις πληρωμές των λογαριασμών των εργολάβων.  Μετέφερα τα καθέκαστα στον Πολιτικό Επιτροπάρχη, που αγρίεψε, έβρισε, ψέλλισε διάφορα αλλά οι μέρες πέρναγαν και δεν γινόταν στην πράξη τίποτα. Όταν πίεσα περισσότερο με συμβούλεψε να μην το πολυτραβήξω το θέμα με καταγγελίες και τέτοια γιατί και οι δυό τύποι είχαν τις άκρες τους με διάφορους Γερουσιαστές και Μεγαλοστελέχη. Μάλιστα.

​

Ερώτηση: Τι θα μπορούσα να κάνω πρακτικά σαν Διευθυντής του Φορέα για να φτιάξω τα πράγματα; 
(Βοήθεια: Όντως έκανα κάτι και όντως τα έφτιαξα τελικά τα πράγματα)